Η Δήλος είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο ως ένας από του πιο σημαντικούς και εντυπωσιακούς αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας. Ολόκληρο το νησί είναι αρχαιολογικός χώρος κι έχει ενταχθεί από το 1990 στα μνημεία που αποτελούν Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά και προστατεύονται από την UNESCO. Παράλληλα, εδώ και χιλιάδες χρόνια παραμένει ένα σπουδαίο φυσικό φυτολογικό μουσείο με μεγάλη ποικιλία φυτών.
Παρότι είναι ένα από τα μικρότερα νησιά του Αιγαίου, στην αρχαιότητα υπήρξε το διασημότερο και το ιερότερο επειδή, σύμφωνα με το μύθο, εκεί γεννήθηκε ο Απόλλωνας-Ηλιος, θεός του ημερήσιου φωτός, και η Αρτεμις-Σελήνη, θεά του νυχτερινού φωτός. Δηλαδή, στη Δήλο γεννήθηκε το φως το οποίο για τους Ελληνες ήταν πάντα το πολυτιμότερο αγαθό.
Το αιγαιοπελαγίτικο αυτό φως που λούζει το διάσπαρτο με αρχαιότητες νησάκι παραμένει ανυπέρβλητο και ο γαλήνιος τόπος προκαλεί ιδιαίτερα συναισθήματα. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Οπως θα κατανοήσει ο επισκέπτης, διαβάζοντας το κείμενο του αρχαιολόγου Π.Ι. Χατζηδάκη από το http://odysseus.culture.gr, η Δήλος είναι ένας τόπος συμφιλίωσης των εθνών. Οπως στο παρελθόν εδώ έζησαν αρμονικά όλες οι φυλές, έτσι και σήμερα άνθρωποι κάθε ηλικίας, από όλες τις γωνιές της γης, συρρέουν στη Δήλο για να θαυμάσουν το αρχαίο πνεύμα και τα έργα των ανθρώπων. Ενα ταξίδι γνώσης και ενδοσκόπησης.
«Γύρω στο 90 π.Χ. στο μικρό αυτό νησί, που δεν ήταν παρά μια κουκίδα στο χάρτη της Μεσογείου, κατοικούσαν περίπου 30.000 άνθρωποι. Από τις αναθηματικές επιγραφές και τα ταφικά μνημεία της Ρήνειας φαίνεται ότι εκτός από τους Αθηναίους και τους Ρωμαίους, που αποτελούσαν την πλειονότητα του πληθυσμού, στη Δήλο κατοικούσαν άνθρωποι από την Πελοπόννησο, την Κεντρική και Δυτική Ελλάδα, τη Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου, τη Θράκη και τον Εύξεινο Ποντο, την Ταυρική Χερσόνησο, την Τρωάδα, τη Μυσία, την Αιολίδα, την Ιωνία, τη Λυδία, την Καρία, τη Λυκία, τη Βιθυνία, την Παφλαγονία, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Πισιδία, την Παμφυλία, την Κιλικία, τη Συρία, τη Μηδία, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Κυρήνη, την Αραβία. Ολοι αυτοί συνυπήρξαν ειρηνικά, υιοθέτησαν τον ελληνικό τρόπο ζωής, μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά, έκτιζαν ιερά, εργάζονταν και διασκέδαζαν μαζί, ενώ τα παιδιά τους φοιτούσαν στο ίδιο Γυμνάσιο, έπαιζαν και γυμνάζονταν μαζί στις ίδιες παλαίστρες.
Ετσι για πρώτη, ίσως, φορά στην ανθρώπινη ιστορία, σ’ αυτή τη μικρή γωνιά της γης συνυπήρχαν ειρηνικά όλοι σχεδόν οι λαοί της Μεσογείου. Τα πλοία που έφταναν στα λιμάνια της Δήλου δεν μετέφεραν μονάχα εμπορεύματα, αλλά και ανθρώπους και νέα και ιδέες από όλες σχεδόν τις παραλιακές πόλεις της Μεσογείου. Ο τότε κόσμος έμοιαζε να είναι μια μικρή γειτονιά γύρω από τη Μεσόγειο…».
Δείτε επίσης