Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 η Φολέγανδρος ανήκε στην λεγόμενη άγονη γραμμή. Yστερα μπήκε στα τακτικά δρομολόγια του Πειραιά κι άρχισαν να την ανακαλύπτουν Δυτικοευρωπαίοι και ημεδαποί παραθεριστές. Το νησί αποτελεί ιδανικό προορισμό για ήπιες/εναλλακτικές μορφές τουρισμού γεγονός το οποίο σχετίζεται άμεσα με την μακραίωνη παράδοση του στην αυτάρκεια. «Γη όση θωρείς και σπίτι όσο χωρείς», λέει ένα δημοφιλές κυκλαδίτικο ρητό. Πράγματι, τόσο στις αγροικίες της Ανω Μεριάς, όσο και στις παλιές κατοικίες της Χώρας χωράει δεν χωράει στο δωμάτιο ένα διπλό κρεβάτι. Το ίδιο ίσχυε και στην ύπαιθρο. Κανένας δεν έκτιζε σπίτι ψηλό, καθώς οι άνεμοι φυσούν δυνατά από το Νοέμβριο μέχρι τον Φεβρουάριο και παλαιότερα αν φαινόταν από μακριά, κινδύνευε από τους πειρατές.
Η Χώρα του νησιού, στο χείλος ενός μεγάλου γκρεμού κτισμένη κατά το ήμισυ μέσα σε κάστρο, είναι μια από τις ομορφότερες και πιο καλοδιατηρημένες στο Αιγαίο. Συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη τουριστική κίνηση και προσφέρει πολλές επιλογές για διασκέδαση και εστίαση. Η Άνω Μεριά αποτελεί σπάνια περίπτωση κυκλαδίτικου οικισμού που μένει πιστός στην παραδοσιακή αγροτική ζωή. Οι παραλίες του νησιού από την άλλη, με τους εντυπωσιακούς γεωλογικούς σχηματισμούς, είναι ήσυχες και ειδυλλιακές.
Η Φολέγανδρος ξεχωρίζει επίσης για το φως της, εκείνο το απερίγραπτο αιγαιοπελαγίτικο φως που καθορίζει το γυμνό τοπίο σ’ αυτόν «τον μικρό τον μέγα κόσμο» των Νότιων Κυκλάδων με τα κατάλευκα εκκλησάκια, τις ξερολιθιές και τα σκαμμένα από τον μόχθο χέρια εκείνων που συνεχίζουν να τις συντηρούν, χέρια σκληρά αλλά πρόθυμα να σφίξουν εγκάρδια το δικό σας.
