Ο Λευκός είναι ένα από τα τουριστικά ανεπτυγμένα θέρετρα του κεντρικού τμήματος της Καρπάθου, αλλά επί της ουσίας εάν κάποιος αρχίσει να σκαλίζει το χώμα, δεν θα έχουν τελειωμό τα ευρήματα!
Ας ξεκινήσουμε από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στο κομμάτι του οικισμού προς την μεριά του Μεσοχωρίου που δεν βλέπει θάλασσα. Ο αρχιτεκτονικός τύπος είναι σπάνιος και οι τρούλοι εξωτερικά είναι πέντε. Ο δίκογχος ναός είναι κατάγραφος εσωτερικά και οι τοιχογραφίες είναι σε δύο στρώσεις εκ των οποίων η παλαιότερη χρονολογείται γύρω στο 1300.
Κατηφορίζοντας προς την παραλία η βυσσινί ταμπέλα της αρχαιολογικής υπηρεσίας δείχνει το δρόμο προς την υπόγεια ρωμαϊκή δεξαμενή με υπόστυλη κεντρική αίθουσα και πολλές στοές που δημιουργούν ερωτηματικά. Την περιοχή αυτή οι ντόπιοι την ονομάζουν (α)Ριά και γύρω από την δεξαμενή ο τόπος είναι σπαρμένος με διπλά περιτειχισμένα πιθάρια. Συνεχίζοντας να κατηφορίζει ο επισκέπτης προς τη θάλασσα αναζητά τη θέση Πελεκητό. Το αρχαίο λατομείο είναι εμφανές, μαζί με την οριοθέτηση μιας κατοικίας και σειρές από βότσαλα κομμένα στη μέση ώστε να σχηματίζουν επιπεδο βοτσαλωτό διακοσμητικό. Από κάτω, όμως, φωλιασμένοι σε μια τεράστια σπηλιά που οι ντόπιοι ονομάζουν Καμάρα υπάρχουν πολλοί στάβλοι (κτίσματα με ογκόλιθους για ανθρώπους και ζώα) και το σύνολο σχηματίζει μια απίθανη και αόρατη πολιτεία τρωγλοδυτών! Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσες γενιές ανθρώπων έχουν βρει καταφύγιο εδώ.
