Ο οικισμός αναφέρεται το 1413 από τον περιηγητή Μπουοντελμόντι. Λεγόταν παλιά Απείρανθος και παλαιότερα Απύρανθος και Απείραθος.
Αναπτύχθηκε γύρω από τους δύο πύργους, πιθανότατα του 17ου αιώνα, που ανήκαν σε Φράγκους γαιοκτήμονες. Διατηρεί την παραδοσιακή του αρχιτεκτονική και έχει πολύ ενδιαφέροντα μουσεία.
Οι κάτοικοί του διασώζουν αυθεντικές παραδόσεις, ήθη και έθιμα με αποτέλεσμα να παραμένει το χωριό εστία της λαϊκής παράδοσης και δημιουργίας στο Αιγαίο.
Το γλωσσικό τους ιδίωμα διασώζει αρχαία ελληνικά και βυζαντινά στοιχεία, έθιμα παλαιότατα όπως οι Κουδουνάτοι τις Απόκριες. Οι κάτοικοι αγαπούν τις μαντινάδες και έχουν παράδοση στο στίχο -και ειδικά στα κοτσάκια (μικρά δίστιχα που φτιάχνονται στην στιγμή για κάθε περίπτωση, χαρά, λύπη, δουλειά, πόλεμο, έρωτα…).
Η Απείρανθος ήταν ανέκαθεν χωριό κτηνοτρόφων. Παράγει εξαιρετικά κτηνοτροφικά προϊόντα και κρασί. Η Aπειρανθίτικη κουζίνα έχει διακριθεί και οι γυναίκες του οικισμού επιδίδονταν από τα παλιά χρόνια στην υφαντική.
Κάνοντας μια βόλτα ανάμεσα στα κυκλαδίτικα καλντερίμια, αξίζει να δείτε την Παναγία την Απειραθίτισσα του 18ου αιώνα, τον αναστηλωμένο πύργο του Ζευγώλη του 17ου αιώνα, παλιά ιδιοκτησία της ενετικής οικογένειας Σφόρτσα Κάστρι, και τον πύργο του Μπαρδάνη (ή των Σφόρτσα-Κάστρι) του 17ου αιώνα.
Κοντά στην Απείρανθο βρίσκεται η βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Κυριακής με τις περίφημες ανεικονικές παραστάσεις των πτηνών με τις κορδέλες στο λαιμό.
