Φολέγανδρος Λιβάδι

Λιβάδι ονομάζεται τόσο ο νοτιότερος οικισμός του νησιού όσο και η κοντινή του παραλία. Μέχρι το 1936 ο τόπος ήταν άγονος και αφιλόξενος. Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά άρχισε να υποδέχεται τις πρώτες φουρνιές πολιτικών εξορίστων της, όπως ήταν ο Κλέων Παπαλοΐζος και οι σύντροφοί του. Οι εκτοπισμένοι, για να μην λιμοκτονήσουν, άρχισαν να ξεχερσώνουν την περιοχή και να την σπέρνουν. Με απεγνωσμένες γεωτρήσεις εντόπισαν τυχαία άφθονο γλυκό νερό σε βάθος 15 μ. Κάποιοι κρατούμενοι που ήταν απόφοιτοι της Γεωπονικής Σχολής δίδαξαν και τους άλλους, κι έτσι όλοι μαζί κατάφεραν να κάνουν τον προφυλαγμένο από τους βοριάδες κάμπο να καρπίσει. Μάλιστα, τα πήγαν τόσο καλά με τις αυτοσχέδιες φάρμες τους ώστε σε λίγο άρχισαν να εφοδιάζουν με κηπευτικά και κρέατα όχι μόνο τους ντόπιους περιοίκους, αλλά και τον υποσταθμό της Χωροφυλακής που τους φύλαγε! Ετσι, το 1941 που κατέλαβαν το νησί οι Ναζί, δεν κατάφεραν να τους ξεχωρίσουν από τους άλλους αγρότες της περιοχής και οι περισσότεροι διέφυγαν.

Οι περιποιημένοι μπαξέδες, τα μποστάνια, τα κριθαροχώραφα, οι πορτοκαλεώνες και τα αμπέλια που κυριαρχούν και σήμερα στο τοπίο, κρατάνε από εκείνα τα πέτρινα χρόνια.

Info

Μετά τον εμφύλιο το Λιβάδι ξανάγινε τόπος αναγκαστικού «παραθερισμού» αντιφρονούντων με τελευταίους επώνυμους εκτοπισμένους το 1969 τους αειμνήστους πολιτικούς Λ. Βερυβάκη και Ι. Αλευρά.

Επιστροφη σε Φολέγανδρος