Mια γυναίκα εκπάγλου καλονής, σαν το άγαλμα της Αφροδίτης που την έκανε διάσημη στα πέρατα της γης: έτσι μοιάζει η Μήλος αν την περιπλεύσεις. Λευκά, πράσινα, ροζ, κόκκινα, κίτρινα χρώματα βάφουν ανεξίτηλα τις πλαγιές και τα ηφαιστειακά βράχια με τις απίστευτες μορφές και σχηματισμούς. Νερά τιρκουάζ και γαλαζοπράσινα, σπηλιές, βραχονησίδες, δαντελωτοί όρμοι, «σύρματα», λιμανάκια που ξέμειναν στο χθες, το… εξωγήινο Σαρακήνικο, το πολύχρωμο Κλήμα με τους ανθρώπους να παίζουν τάβλι πλάι στο κύμα την ώρα που ο ήλιος δύει, πρωταγωνιστές και οι ίδιοι σ’ ένα μοναδικό θέαμα που ξετυλίγεται γύρω τους. Το βλέμμα, οι κάμερες και οι φωτογραφικές μηχανές δεν προλαβαίνουν να καταγράψουν τόση ομορφιά, μέσα σε τόσα λίγα χιλόμετρα ακτογραμμής, χρειάζεται χρόνος. Και η διάθεση να ψάχνεις και να ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα.
Υστερα φτάνεις στο Κλέφτικο και εύχεσαι να μείνεις εκεί για μέρες, ατενίζοντας τις λευκές αψίδες των βράχων που καθρεφτίζονται στα πράσινα νερά και τις σπηλιές που χωράνε άνετα ένα μεγάλο φουσκωτό. Υστερα ανεβαίνεις στην κορυφή του κάστρου, στην Πλάκα, και μένεις άφωνος αντικρύζοντας ένα από τα πιο εντυπωσιακά ηλιοβασιλέματα της ζωής σου. Πλάι σου, καλοντυμένα ζευγάρια απολαμβάνουν αγκαλιασμένα το ίδιο μοναδικό θέαμα. Το βράδυ, χορτασμένος από το φαγητό στα εστιατόρια της Πλάκας, του Αδάμαντα, των Πολλωνίων, στέκεσαι στο προαύλιο της Κορφιάτισας, χαζεύεις τα φωτισμένα πλοία που περιπλέουν μέσα σε μια απρόσμενη σιωπή τις ακτές της Μήλου. Κρατάς τη στιγμή ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη σου, όπως και τις άλλες που έζησες στο νησί της Μήλου τις μέρες των διακοπών. Και εύχεσαι να ζήσεις κι άλλες, πολλές τέτοιες στιγμές στη ζωή σου.
