Oι κάτοικοι της Φολεγάνδρου θα σας γοητεύσουν. To νησί μέχρι το 1980 ζούσε στο περιθώριο, χαμένο στην άγονη γραμμή του Αιγαίου, ενώ μέχρι το 1969 αποτελούσε τόπο εξορίας πολιτικών κρατουμένων. Oταν το επισκέφθηκε στα μέσα του 20ου αι. ο Ζήσιμος Λορεντζάτος το αποκάλεσε «ανέγγιχτο». Oσο σπάνια ήταν η εμπορική συναλλαγή με τον έξω κόσμο, τόσο ανύπαρκτη ήταν και μέσα στο νησί. Περίσσευμα δεν υπήρχε για πολλά πάρε-δώσε και κάθε οικογένεια έπρεπε να πασχίζει κάθε μέρα για να μην της λείψουν τα βασικά. Επί αιώνες οι Φολεγανδριώτες έβγαζαν τον επιούσιο άρτο σκάβοντας αναβαθμίδες στο βράχο. Με άλλα λόγια γεννιόντουσαν πάνω στην πέτρα, μεγάλωναν στην πέτρα, δούλευαν την πέτρα κι όταν πέθαιναν ξεκουραζόντουσαν εν ειρήνη κάτω από αυτήν. Ευγενικοί, φιλήσυχοι και περήφανοι προστατεύουν το νησί τους από τις κακές παρενέργειες της τουριστικής ανάπτυξης.