Η πόλη της Κω έχει διττή, ετερόκλητη και γι’ αυτό άκρως ενδιαφέρουσα όψη. Από την μια είναι οι εκτεταμένοι αρχαιολογικοί χώροι του Λιμένος, της Αγοράς, της Μεσαιωνικής Χώρας, του κάστρου της Νερατζιάς και των δυτικών συνοικιών, ένας αληθινός παράδεισος για αρχαιοδίφες και μελετητές της ιστορίας ο οποίος εάν αθροιστεί καταλαμβάνει το 11% του πολεοδομικού της συγκροτήματος. Από την άλλη πλευρά είναι η σύγχρονη πόλη και η αστική ιδιομορφία της. Μοναδική στα Δωδεκάνησα, μαζί με το Λακκί της Λέρου, καθώς είναι έργο Ιταλών πολεοδόμων και αρχιτεκτόνων εμπνευσμένων από τον πρώιμο μοντερνισμό, τον ρασιοναλισμό και τον εκλεκτικισμό.
Σημείο καμπής για τη διαμόρφωση του νεότερου πολεοδομικού σχεδίου στάθηκε ο μεγάλος σεισμός του 1933 και οι καταστροφές που προκάλεσε. Προσέφερε στην Ιταλική διοίκηση του νησιού την ευκαιρία να επιβάλλει την δική της οικιστική πολιτική η οποία δεν είχε καμία σχέση με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του Αιγαίου. Αυτός είναι και ο λόγος που σε πολλά σημεία της η Κως μοιάζει με λουτρόπολη της δυτικής παρά της ανατολικής Μεσογείου. Προσέξτε για παράδειγμα τα κτίρια του Δημαρχείου και του Διοικητηρίου, τις μεσοπολεμικές κατοικίες επί της οδού Βασιλέως Παύλου, το Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Περπατήστε στο παραλιακό μέτωπο με τις ζώνες πρασίνου, τις αστικές επαύλεις, τους φαρδύτατους δρόμους με τις συστοιχίες από φοινικόδεντρα.
Από τη γέφυρα την λεωφόρου των Φοινίκων μπορείτε να πάτε στον Πλάτανο του Ιπποκράτη. Να αφουγκραστείτε την ανατολίτικη πλευρά της πόλης, ατενίζοντας το τζαμί της Λότζιας. Να δείτε στην πλατεία Ελευθερίας το τζαμί Ντεφεντάρ, να βρεθείτε στο επίκεντρο της εμπορικής κίνησης περιδιαβαίνοντας τη δημοτική αγορά ή να προχωρήσετε μέχρι τη Χαλαβουζιά, την πρώην τουρκική συνοικία. Κι ύστερα απ΄ όλα αυτά να χαλαρώσετε και να δροσιστείτε σ’ ένα από τα καφέ της Ακτής Κουντουριώτη θέτοντας στον εαυτό σας το ερώτημα, τι απ’ όλα αυτά σας άρεσε περισσότερο!
