Ανθρώπινες φιγούρες κινούνται μέσα στον κρατήρα, σκύβουν πάνω από τρύπες που κοχλάζουν, πατούν προσεκτικά στο καυτό έδαφος οδηγημένες από τις κίτρινες γραμμές και τις ρωγμές. Η μυρωδιά του θειαφιού καλύπτει όλη την περιοχή μέχρι τα Νικειά και τα ηφαιστειακά πετρώματα είναι μια μοναδική παλέτα χρωμάτων και σχημάτων που έρχονται σε αντίθεση με τις εύφορες περιοχές της κοιλάδας του Λακκιού. Δημιουργήθηκε από τις εκρήξεις του ηφαιστείου της Νισύρου, η ύπαρξη του οποίου ήταν γνωστή από την αρχαιότητα.
Το ηφαίστειο της Νισύρου είναι το νεότερο από όλα τα ηφαίστεια του αιγαιακού χώρου. Τα παλαιότερα πετρώματα αναδύθηκαν στην επιφάνεια σχηματίζοντας την κορυφή του κεντρικού χερσαίου κώνου, χαρακτηριστικό του σημερινού αναγλύφου του νησιού, περίπου πριν από 160.000 χρόνια. Στα επόμενα 120.000 χρόνια ολοκληρώθηκε η δημιουργία του κώνου με διάμετρο 7 χλμ. και ύψος 600 μ. Με διαδοχικές εκρήξεις ηφαιστειακής λάβας και τέφρας. Οι δύο μεγαλύτερες καταστροφικές εκρήξεις, πριν από 25.000 και 15.000 χρόνια, προκάλεσαν εκτόξευση μάγματος και μεγάλης ποσότητας ελαφρόπετρας και στάχτης, καθώς και την καθίζηση της κορυφής του ηφαιστείου. Ετσι σχηματίστηκε η καλντέρα της Νισύρου.
Στους ιστορικούς χρόνους οι εκρήξεις του ηφαιστείου είχαν υδροθερμικό χαρακτήρα και προέρχονταν από την πίεση που εξασκεί στο έδαφος ο ατμός που δημιουργείται από την υπερθέρμανση του βρόχινου και θαλασσινού νερού μετά την επαφή του με το λιωμένο μάγμα στο υπέδαφος. Αποτελέσματα της διαδικασίας αυτής ήταν η εμφάνιση περίπου είκοσι κρατήρων σε διάφορα σημεία της καλντέρας. Ο επονομαζόμενος Στέφανος, ηλικίας 3.000-4.000 χρόνων, είναι ένας από τους μεγαλύτερους, επιβλητικότερους και καλύτερα διατηρημένους υδροθερμικούς κρατήρες του κόσμου, με βάθος 27 μ. και διάμετρο 330 μ. Οι θερμές πηγές αναβλύζουν θειούχα αέρια και ζεστό νερό (30-60 βαθμών Κελσίου). Οι τελευταίες εκρήξεις του ηφαιστείου έγιναν το 1871 και το 1877 δημιουργώντας τους κρατήρες Πολυβώτη και Αλέξανδρο.
